تاریخچه کوتاهی از این ساز :
پیانو را “بارتولومئو کریستوفوری” (یکی از اساتید مشهور سازنده کلاوسن، سازی که به عنوان پدر پیانو شناخته می شود و صدایی مانند سنتور دارد) در سال ۱۷۰۹ میلادی در شهر پادووای {در برخی منابع فلورانس ذکر شده} ایتالیا اختراع کرد. قبل از اختراع آن ، از سازی قدیمی‌تر به نام «هارپسیکورد» (Harpsichord) استفاده می شد.
در ابتدا این ساز با نام هارپسیکورد فورته پیانو به معنای هارپسیکورد با صدای بلند و آهسته مشهور شد و بعد ها به نام پیانو در بین اهالی موسیقی نام گرفت.
تفاوت عمده و مهمی که پیانو با سازهای مشابه قبل از خودش داشت آن بود که در سازهای مشابه قبلی، شدت صدای حاصل از فشرده‌شدن یک کلاویه، مستقل از شدت ضربهٔ واردشده بر کلید آن ، مقداری ثابت بود، اما در پیانو نوازنده قادر بود با ملایم ضربه‌زدن به کلیدها صدایی نرم‌تر ایجاد کند، یا با ضربات محکم‌تر صدایی درشت‌تر با آن تولید کند. همین ویژگی باعث شد که به سرعت پیانو مورد توجه آهنگسازان قرن هجدهم میلادی قرار بگیرد.
ساز شناسی :
این ساز از دسته سازهای زهی می باشد.این ساز اگرچه جزو سازهای اصلی ارکستر نمی باشد،اما به عنوان ساز مادر تلقی می گردد و این به دلایلی مانند محدوده صوتی بالا( 7 اکتاو) ، قابیلت اجرای ده نت همزمان،محدوده صوتی بم،میانه و زیر با کیفیت بالا و بسیاری دلایل دیگر است.
پیانو آکوستیک در دو نوع گرند و دیواری ساخته می شود.در پیانوهای آکوستیک و گرند،صدا از طریق برخورد چکش متصل به هر کلاویه، با سیم فلزی مربوط به همان کلاویه تولید می‌شود.
این صدا نسبتا ضعیف بوده و برای تقویت آن فضای اکوستیک داخل ساز به گونه‌ای طراحی شده است که شدت صدا را افزایش می‌دهد.به این دلیل پیانوهای گرند(رویال) به دلیل حجیم تر بودن فضای رزونانس(ارتعاش) صدای قوی تر و شفاف تری دارند.
