سازهای کوبه‌ای یا پرکاشن به سازهایی گفته می‌شود که از طریق ضربه، تکان، سایش، خراش یا هر عمل دیگری که منجر به نوسان شود، تولید صدا کنند. وظیفهٔ اصلی سازهای کوبه‌ای معمولاً اجرای ضرب‌آهنگ (ریتم) در متن آهنگ است، ولی توانایی اجرای ملودی را هم دارند. تاریخچهٔ سازهای کوبه‌ای به هزاران سال پیش برمی‌گردد. این سازها احتمالاً پس از صدای انسانی قدیمی‌ترین نوع سازها هستند.
در واقع، پرکاشن، همان سازهای ضربه ای و کوبه ای است که خود به دو نوع تقسیم می شود. برخی از این سازها، توانایی اجرای ملودی را داشته و کوک معینی دارند. تعدادی هم کوک نا معین دارند و نمی توان با آنها ملودی اجرا کرد.
تفاوت این دو نوع ساز کوبه ای را می توان در سازی مثل کاخن و زیلوفون مشاهده کرد. زیلوفون نوعی پرکاشن همراه با هم آوایی است. یعنی علاوه بر اجرای ریتم در آهنگ، میتواند ملودی هم داشته باشد. اما سازی مثل کاخن، این طور نیست. این ساز، نوعی پرکاشن ضربه ای بدون کوک است و فقط ریتم را اجرا می کند.
پس با این تفاسیر می توان در تعریفی دقیق از پرکاشن گفت، پرکاشن سازی است که می توان با ضربه، لمس، خراش یا سایش و هر عمل دیگر، صدای آن را درآورد.
